Silih Tulungan
Pukul dua belas tengah peuting aya istri sepuh, bajuna rapih nandakeun lain jelema samanea, ajeg ngajanteng di sisi jalan tol di Alabama, Amerika. Mobilna mogok. Geus lila nangtungna teh, padahal hujan ngagebret dibarengan angin gede ngagelebug. Dina kaayaan jibreg, istri sepuh teh nyoba ngeureunkeun sakur mobil nu ngaliwat, bet teu aya nu malire, pedah kulitna hideung, negro. Tapi ahirna, aya oge jajaka bule anu eureun, daek nulungan.
Sigana, si bule ieu mah henteu paham kana konflik etnis anu harita, taun 1960-an, keur meuweuh di Amerika, anu ngakuna rajana demokrasi. Si bule mawa ibu negro tea ka tempat pikeun neangan bantuan jeung mangneangankeun taksi. Sanajan buru-buru, ibu negro teh kungsi nyatetkeun alamat si bule anu nulungan anjeuna.
Saninggu sanggeus eta kajadian, jajaka bule narima kiriman televisi warna anu gede (taun 1960-an mah hargaan pisan). Amplop anu nempel dina televisi ku manehna dibuka, aya surat anu unggelna:
(Saduran tina buku Segelas Susu, Kumpulan Cerita Bijak, karangan Rahkita Jati OMI, Yayasan Pustaka Nusantara)
Nat King Cole
Jalma Kudu Rea Batur
Manusa kaasup mahluk sosial anu hirupna gumantung ka papada manusa. Kukituna pikeun ngalaksanakeun hirupna jalma teh kudu loba batur jeung silih tulungan. Di handap ieu aya pituah eyang baheula, pitutur sepuh kapungkur, anu dirakit jadi dangding. Mangga kawihkeun, mun teu salah mah Magatru.
Jalma Kudu Rea Batur
Utamana jalma kudu rea batur.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar